Semnan (Semnān) je glavni grad istoimene provincije u kojem prema popisu iz 2011. živi 153 680 stanovnika. Nalazi se 216 kilometara istočno od Teherana.
Grad obiluje prelijepim i jedinstvenim pejzažima sa mnogo centara za rekreaciju, historijskim i vjerskim građevinama, parkovima, univerzitetima i centrima kulture. U gradu se tokom cijele godine organizuju brojni festivali. Zaštitni znak provincije je narcis, širmal pecivo, koluče kolačiči, tepisi, i semnanski hljeb.
Postoji nekoliko teorija o etimologiji naziva grada. Jedna od njih je da je područje današnjeg Semnana bio prostor koji su naseljavali sljedbenici religije koja se zvala samina – religiji iz koje se kasnije razvio zoroastrizam. U gradu se smjenjuju četiri godišnja doba, s tim da u zimskim mjesecima preovladaju kišne padavine.
Semnan je jedno od četrnaest područja nastalih u tzv dobu Aveste. U historiji je zabilježen kao važan centar u doba Ahemenida i Seleukida. Prosperitet je doživio za vremena Arsakida. Seldžuci su za svoga vremena u Semnanu izgradili mnoge historijske građevine i infrastrukturu grada. Najteži period za grad i njegovo stanovništvo bio je za vrijeme abasidskog halifata. Nakon toga je uslijedila invazija Mongola kada je veliki broj stanovnika brutalno ubijen, a grad razoren. Grad se djelimično oporavio tek za vrijeme Safavida, a ponovni procvat i prosperitet na ekonomskom, kulturnom, infrastrukturalnom i političkom planu svjedoči u vrijeme vladanja Kadžara. Grad je pretvoren u civilnu tvrđavu odakle su kontrolirane trgovinske rute za glavne gradove Teheran i Mašhad. Još jedan od pokazatelja prosperiteta Semnana jesu dvorci pojedinih članova kraljevske porodice Kadžara koji se nalaze u gradu. Semnan je takođe bio i važan medicinski centar kraljevske porodice, kao i mjesto u kojem su živjeli mnogi poznati fizičari i doktori tog vremena. U Pahlavijevoj eri Semnan je pretvoren u industrijski centar, a pojedine umjetničke građevine izgrađene za vrijeme Kadžara su uništene zbog odanosti i uloge grada za vrijeme kadžarske ere. Vladajuća dinastija je vremenom od Semnana napravila moderan grad.
Usljed relativno male površine grada u odnosu na druge velike gradove Irana kao što su Teheran, Tabriz i Mašhad bogata historijska prošlost i ličnosti ove oblasti ponekad bivaju nepravedno zapostavljene. Veliki je broj historijskih građevina, kulturnih centara, parkova koje vrijedi posjetiti. Tako na primjer kada je riječ o vjerskom turizmu pažnji preporučujemo gradsku džumansku džamiju koja je izgrađena otprilike 1.000 godina prije, u vrijeme Seldžuka, na čijem se lokalitetu nekada nalazio zoroastrovski hram. Za turiste je interesantna zbog jedinstvene seldžučke munare sa motivima stare rezbarije i dizajna. Džamija Imama iz vremena Kadžara jedinstvena je zbog četiri terase koje su osmislili u to vrijeme najbolji inžinjeri arhitekture koji omogućava jednako akustičan zvuk u svakom dijelu džamije.
Izvori tople vode Pehne obuhvataju javna kupatila koja se koriste za relaksaciju, a voda u njima ima ljekovita svojstva. Gradski bazar nudi razne suvenire, jedinstvene rukotvorine, ukusnu hranu. Kuća Tadajjon (Xāne-ye tadayyon) je vila čiji kompleks obuhvata štalu, ogromnu kuhinju, tradicionalnu cisternu za vodu uz tornjeve “hvatače vjetra”koji omogućavaju cirkulisanje zraka. Kompleks je izgrađen u jedinstvenom azerbejdžanskom stilu i izvrstan je primjer građevina kadžarske ere. Unutrašnji vrtovi Semnana (Bāġāt-e dāxel-e šahr) svojom strukturom su ogromni i pokrivaju sjeverozapadni dio grada koji je sav u zelenilu. Prizor na sebi svojstven način uljepšavaju stabla nara i oraha koji dominiraju u ovom dijelu grada.
Usljed neznatne blizine pustinji Kavir u gradu su izgrađeni specifični tradicionalni sistemi dovođenja vode poznati kao kanati. Pored toga, zbog visokih temperatura i suhog zraka mnoge građevine su ukrašene tornjevima koji služe za “hvatanje” vjetra i cirkulisanje svježeg zraka unutar prostorija. Ti tornjevi su obično bili povezani sa malim cisternama pitke vode poznatih kao ab anbar (Āb anbār). To je na određeni način pomoglo razvoju i prosperitetu grada. U blizini grada nalaze se stari karavansaraji izgrađenih u vrijeme historijskog Puta svile.
Grad je i danas važan poljoprivredni, industrijski i kulturni centar. U prošlosti je Semnan bio najpoznatiji po proizvodnji tekstila i tepiha. Danas je on sinonim za automobilsku industriju. U gradu u punom jeku djeluje i proizvodnja cementa. Upravo ovdje se proizvodi poznati automobil marke Semnan. Jedna od najvećih industrijskih zona u gradu je Industrijski grad Semnan koji zauzima 2100 hektara zemlje i sadrži 900 industrijskih jedinica.
U gradu je još uvijek aktivna i vrlo cijenjena ručna izrada tepiha zvanih Glim. Iz prirodno obojene vune izrađuju se nevjerovatni prelijepi tradicionalni lokalni dezeni.
Ono što je specifično za kad je riječ o stanovnicima Semnana i okoline jeste način proslave iranske nove godine. Naime, zadnji mjesec iranskog kalendara zvanog Esfand, u centru gradskog bazara na drvenom konju sjedi čovjek obučen u crveno čije je lice obojeno crnom bojom poznat kao hadži Firuz (Hāğī Fīrūz). Pjevajući tradicionalne pjesme na semnanaskom jeziku on čestita prolaznicima nadolazeće praznike. Ono što je još interesantno jeste da se u tom periodu žene tradicionalno okupljaju i kuhaju tradicionalni samanu kojeg dijele siromašnima.
U gradu se nalaze tradicionalni restorani koji nude semnanske specijalitete u prelijepom nezaboravnom ambijentu. Postoji mnogo tradicionalnih jela jedinstvenih za Semnan. Dosta recepata podrazumijeva upotrebu nara, oraha, razna bilja i zeleniš poznatih kao assabzijat i vrlo često krompir. Semnanska hrana je uglavnom kiselkasta i začinjena kada je usporedimo sa onom u Teheranu. Postoji lokalna izreka da Semnan ima toliko različitu kulinarsku ponudu, da žene u ovom gradu za svaku veče tokom godine mogu kuhati različita jela. Neki od tradicionalnih specijaliteta uključuju čelo gušt, sabzi polo, horešt-e esfanadž. U Semnanu takođe postoji nekoliko vrsta hjeba. Zanimljivo je da je jedan od gradova semnanske provincije rodno mjesto trenutnog iranskog predsjednika Hasana Rohanija.
