Smatra se da većina žičanih muzičkih instrumenata koji danas postoje, vode neko porijeklo od žičanih instrumenata drevne Mesopotamije i antičke Perzije.
Harfa, tambura, lauta i lira, prikazani su na velikom broju zidnih slika starih par hiljada godina, koje su arheolozi pronašli na području današnjeg Irana i Iraka. Sa Bliskog istoka, trgovačkim putevima preko Male Azije i Sredozemnog mora, ovi instrumenti stigli su i u Evropu, prvo za vrijeme antičke Grčke, a kasnije, tokom srednjeg vijeka i arapskih osvajanja, kroz Španiju našli put do Francuske i ostalih dijelova Evrope. Žičani instrumenti srednjovjekovnih, evropskih trubadura vode direktno porijeklo od perzijskih žičanih instrumenata koje su Arapi usvojili od Perzijanaca i negdje u VIII i IX vijeku, donijeli na Iberijsko poluostrvo.
Najpoznatiji iranski muzički instrumenti su žičani: bendžu, tar (tambura interesantnog oblika, sa dva tijela u obliku broja 8), dotar (sa dvije žice), setar (nasljednik indijskog „sitara“), tanbur (preteča tambure), ud (ili „oud“, preteča evropske laute), kamanče („kamancheh“, preteča viole, instrument najsličniji guslama), itd.
Osim žičanih, poznati instrumenti ovog područja su i nej („ney“, frula), ali i daire („dayreh“) i najpoznatijie vrste bubnja – tonbak i daf. Smatra se da je „daf“ ili „duf“ instrument vjerovatno kurdskog porijekla. Interesantno je da se kao narodni instrument koristi i na prostorima sjeverne Grčke i bivše Jugoslavije (Bosna i Hercegovina, Srbija i Makedonija). Veća verzija ovog udaračkog instrumenta, viđena je često tokom sufijskih rituala, ali i u okviru orkestra na velikim proslavama.
Velika većina ovih muzičkih instrumenata zastupljena je i u ostalim zemljama Bliskog i Srednjeg istoka, kao i sjeverno od Irana – oko Kavkaza (Jermenija i Azerbejdžan, na primjer). Oni žičani nalik tamburama, prave se mahom od dudovog drveta, presvučeni jagnjećom kožom, dok se sama drška izrađuje u kombinaciji drveta i kamilje (butne) kosti. Iranski muzički instrumenti danas su podijeljeni na tri grupe: klasični, zapadni i folklorni.
Osim ka zapadu, Putem svile perzijski instrumenti prenošeni su i na Istok, te su neki od njih, trapezoidni santur sa 72 žice na primjer, možda preteče muzičkih instrumenata Dalekog Istoka. Dokazano je da je na primjer kineski instrument „pipa“, direktni nasljednik persijskog uda. „Pipa“ je iz Kine vremenom prešla i u Japan, gde se udomaćila pod novim nazivom – „biva“ (biwa).
Osim nabrojanih, u Iranu su široko zastupljeni još neki muzički instrumenti, kao: balaban („narmeh-ney“ ili duduk“, sličan fruli), čogur („chogur“, „saz“ ili „baglama“, instrument sa 8 žica na kojem se najčešće izvode ljubavne balade), damam („dammam“) i dohol (ili „davul“, udarački instrumenti slični dairama), dozale („dozaleh“, nalik fruli), ganun („ghanoon“, sličan već opisanom santuru), kejčak („queychak“ ili „qichak“, žičani instrument koji se svira gudalom, a svojim oblikom neobično podsjeća na violinu), surna (zurna), i drugi.
