Abu Nasr el Farabi (870. – 950. godine) bio je veliki perzijski filozof, naučnik i muzičar. Naučni opus Farabija je neobično velik i raznovrstan. On je osim filozofije izučavao u to vrijeme sve poznate nauke: etiku, politiku, logiku, psihologiju, prirodoslovne nauke, muziku. Napisao je komentare na Aristotelova djela: Kategorije, Hermeneutika, Prva i druga Analitika, te Sofistika, Retorika i Poetika, zatim Nikomahova etika, Meteorologija i Metafizika.
Farabi se smatra osnivačem političke filozofije u islamu a iza sebe je ostavio djela iz te oblasti kao što su Traktat o pogledima stanovnika idealne države, Postignuće sreće i Građanska politika.
Za razliku od Aristotela, Farabi je pokazivao izuzetan interes za muziku. Napisao je teoriju muzike, a bio je i izvrstan izvođač muzike. Svoje teorije o muzici izložio je u djelu Velika knjiga o muzici. Bio je poznat kao kompozitor i, prema predanju, on je otkrio novi muzički instrument kojeg je nazvao organon. Farabijevo djelo o muzici smatra se najvažnijim muzičkim djelom medijevalne muzike, a njegove kompozicije brzo su se proširile po Istoku, a naročito među nekim tesavvufskim redovima. Još i danas neki tesavvufski redovi koji njeguju i provode običaje starih spiritualnih koncetrata ili sima izvode Farabijeve kompozicije.
Naklonost sufija prema Farabiju nije slučajna budući da je on živio skoro sufijskim načinom življenja. Prezirao je raskošni život i težio jednostavnosti življenja u prirodi. Bio je dobar matematičar, a poznavao je i svu tadašnju teoriju iz medicine.
Posebno interesovanje Farabija za sufizam najbolje se manifestuje u njegovom djelu Fusus el-hikem (Okviri mudrosti) koje svojim simbolizmom obuhvata kompletan ciklus gnoze (‘irfan).
Farabiju pripisuju i pjesničke pokušaje. Reza Kuli han mu pripisuje sljedeće stihove:
Tajne sirovog i nedopečenog bitka ostaše,
i onaj mnogo vrijedni dragulj osta neprobušen.
Svako po pameti nešto reče,
a ona stvar koja je suština osta nedorečena.
(Odlomak iz Historije perzijske književnosti, Bećir Džaka)
