Gotovo svaki ljubitelj filma i poznavalac svjetske kinematografije zna da je u posljednje vrijeme, iranska jedna od najvećih i najnagrađivanijih na svijetu. Naročito u toku prethodnih 20-ak godina.
Počev od filma Madžid Madžidija (Majid Majidi) iz 1997. „Djeca neba“ koji je 1999. godine bio nominovan za Oskara (i dobio više međunarodnih nagrada), preko ostvarenja „Ukus trešanja“ režisera Abasa Kiarostamija („Taste of cherry“, Abbas Kiarostami, 1997) koji je nagrađen Zlatnom palmom za najbolji film na Filmskom festivalu u Kanu, pa sve do filma „Razvod“ Ašgara Fahradija („The Separation od Nader from Simin“, Ashghar Farhadi) iz 2011, koji je ovjenčan Oskarom kao najbolji strani film 2012. godine, među ljubiteljima „sedme umjetnosti“ iranski film postaje sve popularniji.
Godine 1918, nakon povratka iz posjete Belgiji i Francuskoj, perzijski ministar inostranih poslova naredio je dvorskom fotografu Ibrahim kanu da iz Evrope poruči prvi kinematograf. Prvi nijemi film snimljen je u Perziji 1929. godine i u njemu je učestvovalo ukupno 12 glumaca – kompletna prva klasa Teheranske škole glume, preteče Filmske akademije. Tri godine kasnije, u Perziji je snimljen i prvi zvučni film – „Dokhtar-e Lor“.
Iranski filmovi, svakodnevni i nepretenciozni, kao na primjer „Tako blizu, a tako daleko“ („So close, so far away“) Reze Mir-Karimija, iz 2005), ili „Boja raja“ („Color of Paradise“, iz 1999), bez potrebe za velikim budžetom, u stilu najboljih pripovjedača sa Istoka pričaju priče običnih ljudi uz obaveznu pouku na kraju.
Ako ste ljubitelj iranskog filma, u Teheranu ne bi trebalo da propustite Muzej iranskog filma smještenog u palati iz perioda dinastije Kadžar (Qajar) s početka XIX vijeka, po imenu Bag-e Ferodus (Bāgh-e Ferdows). U jednom dijelu muzeja vidjet ćete dvije voštane figure ljudi u prirodnoj veličini – Alija Hatamija (1944 – 1996), jednog od najboljih iranskih režisera ikada, i Ezatola Entezamija (Ezzatolah Entezami), jednog od najcjenjenijih glumaca starije generacije Muzejska zbirka sadrži i oko 1000 dugometražnih i 500 kratkometražnih filmova, 3000 historijskih dokumenata u vezi sa kreiranjem filmova, 400 scenarija za film, prvi iranski kinetoskop, originalne kostime iz filmova, plakate, fotografije sa snimanja, i drugo. Na jednom zidu nalaze se crno-bijele fotografije, portreti najpoznatijih iranskih glumaca i glumica. Interesantno je da se u muzeju nalazi i svojevremeno zabranjeni film čuvenog režisera Džafara Panahija (Jafar Panahi) – „Ovo nije film“ („This is not a film“).
Svake godine od 1. do 11. februara, u vrijeme proslave Iranske revolucije, u Teheranu se održava poznati iranski Fadžr festival (Fajr Film Festival), najveći međunarodni pozorišni, filmski i muzički festival u Aziji, na kojem se prikazuju najbolja ostvarenja iz prethodne godine.
