Barbat ili ud, je kratkovrata lutnja. Pojavila se u Perziji u antičko doba, a tokom Arapskog perioda promijenjen mu je oblik, te se kao takav zove ud.
Nakon tanbura, najstariji je žičani instrument u Iranu. Ima duboko kruškoliko tijelo i vrat bez pragova, te malo slabije savinutu glavu od evropske lutnje. Ova kruškolika zdjela omogućuje mu rezonenciju i specifičnu kvalitetu tona.
Postoje tri zvučne rupe i letvica na njenom tijelu, jedna veća i dvije manje. Vrlo je značajan veliki kut između vrata i glave. Zato jer ima puno klinova za zatezanje, ako savinuta glava nije čvrsta, ugađanje je nemoguće. Tijelo je obično izrađeno od oraha ili javora. Žice su zategnute od mosta za zatezanje (kao na gitari) koji je izrađen od šimšira. Zatežu se klinovima od oraha ili abonosa.
Neki historičari smatraju da je riječ barbat (oud) bila izvedena iz imena barbad (najpoznatiji barbat svirač u povijesti bio je Barbad). Drugi vjeruju da se riječ barbat odnosi na prsa patke (bat – patka, bar pačja prsa. Postoji jaka sličnost između patke koja stoji i oblika tog instrumenta. Ovaj instrument je putovao putevima svile do Kine gdje se razvio u pipu i Japana gdje se zove biwa.
Godine 1996., nakon godina istraživanja, majstor graditelj g. Ebrahim Ghanbari-Mehr projektirao je i izradio barbat koji podsjeća na izvorni oblik tog instrumenta koji se koristio u Iranu prije arapskog osvajanja. Manja veličina zdjele omogućuje ugodniju interakciju između svirača i instrumenta. Jedinstveni dizajn i raspored mostova koji leže ispod zvučne ploče daju ovom instrumentu glasniji zvuk i daleko veću održivost (eho) u odnosu na arapske i turske udove. Ono što je najvažnije, duži vrat i dodatak na prednjem dijelu vrata dopuštaju sviraču za oktavu više note i eliminišu potrebu za šestom žicom. Ukupno je pokriveno oko 3 oktave počevši s G2 ( 98Hz) do F5 (696Hz), što je više od drugih instrumenata koji se koriste u iranskoj tradicionalnoj muzici.
