Iranci uživaju globalni ugled u tkanju tepiha, a tepisi Fars tkalaca – pokrajine na jugozapadu Irana – su među najistaknutijim. Vunu za tepihe rade lokalni ljudi u proljeće ili jesen. Muškarci zatim konstruišu razboj za tepih – horizontalni okvir smješten na podu – dok žene predu vunu u pređu. Boje koje se koriste su uglavnom prirodne: crvene, plave, smeđe i bijele nijanse, proizvedene iz bojila uključujući broć, indigo, lišće salate, kore oraha, stabla trešnje i kore šipka. Žene su odgovorne za projektovanje, izbor boja i tkanje, te prenose scene njihovog nomadskog života na tepih. One ne koriste predloške (dizajn) kod tkanja, tako da nijedan tkalac ne može tkati dva tepiha istog dizajna. Čvorovi u boji su vezani, a strane su ušivene, a ekstra vuna je spaljena da dizajn bude živopisan, te je tepih predan na završno čišćenje. Sve ove vještine se prenose usmenom metodom, te radom uz majstora. Majke obučavaju svoje kćeri za korištenje materijala, alata i vještine, a očevi svoje sinove u šišanju vune i izradi razboja.
Tradicionalna vještina tkanja tepiha u Farsu uvrštena je na UNESKO listu nematerijalnog kulturnog nasljeđa 2010. godine.
